یکی از بهترین راه‌های جایگزین کردن دندان‌های از دست رفته استفاده از ایمپلنت است. اما متاسفانه بسیاری از بیماران به دلیل ترس از جراحی، طولانی بودن مدت نقاهت و درد زیاد حاضر به انجام این درمان نشده و به این ترتیب آسیب زیادی را با گذشت زمان به سایر دندان‌ها و استخوان فک خود وارد می‌کنند. خوشبختانه امروزه با ورود تکنولوژی به دنیای پزشکی و دندانپزشکی، بسیاری از این درمان‌ها ساده‌تر و با تهاجم کمتر انجام می‌گیرند. قطعا درمان ایمپلنت نیز یکی از مواردی است که با ورود تکنولوژی به آن توانسته به دلیل کوتاه شدن دوران نقاهت، درمان یک جلسه‌ای و عدم ایجاد ناراحتی زیاد برای بیمار از محبوبیت بسیار زیادی برخوردار شود. جهت آگاهی از تفاوت‌های انجام ایمپلنت به روش سنتی و ایمپلنت دیجیتال در ادامه مطلب همراه ما باشید.
انجام ایمپلنت به روش سنتی (آنالوگ)
دکتر محمدرضا حسینی، متخصص جراحی ایمپلنت دیجیتال توضیحاتی را در رابطه با تفاوت این دو نوع از جراحی مطرح کرده‌اند که در ادامه با هم می‌خوانیم.
در درمان ایمپلنت به روش سنتی، ابتدا یک اسکن از استخوان فک بیمار تهیه می‌کنیم تا ارتفاع و عرض استخوان در محل قرارگیری ایمپلنت مشخص شود. بر اساس این اسکن پزشک می‌تواند به صورت تقریبی مشخصات ایمپلنت بیمار را مشخص کند. پس از مراجعه بیمار به مطب، لثه شکافته شده و با توجه به وضعیتی که از استخوان مشاهده می‌شود، پزشک محل قرارگیری پایه ایمپلنت در استخوان فک را مشخص می‌کند. بعد از قرار دادن پایه ایمپلنت در فک، محل شکافته شده بخیه شده و بیمار برای استراحت به منزل فرستاده می‌شود. مدت زمان استراحت بیمار در این مرحله بین ۱ تا ۶ ماه است. پس از گذشت این مدت، در صورتی که پیوند بین پایه ایمپلنت و استخوان فک به درستی شکل گرفته باشد، روکش ایمپلنت تحویل بیمار داده شده و فرآیند درمان به پایان می‌رسد.
معایب انجام ایمپلنت آنالوگ
- در این روش، بیمار به دلیل شکافته شدن بافت لثه درد زیاد، تورم و خونریزی را تجربه خواهد کرد.
- محل دقیق کاشت پایه ایمپلنت در این روش به صورت حدودی مشخص شده و هیچگاه صد در صد دقیق نخواهد بود.
- بیمار جهت درمان و برای اطمینان از موفقیت آمیز بودن آن نیاز است تا دفعات بسیار زیادی به مطب مراجعه کند.
- امکان ریجیکت شدن ایمپلنت توسط بدن بیمار در این روش بسیار بیشتر از روش دیجیتال است.
انجام ایمپلنت با تکنیک دیجیتال
در درمان ایمپلنت به روش دیجیتال، تمامی مراحل به صورت صد در صد دقیق قابل انجام هستند. در مرحله اول و پس از دریافت عکس رادیولوژی، از بیمار اسکنی تهیه می‌شود که به عنوان یک قالب دیجیتال از فک وی مورد استفاده قرار می‌گیرد. سپس با استفاده از یک نرم‌افزار خاص سه بعدی، این دو تصویر روی هم قرار گرفته و به این صورت روکش ایمپلنت بیمار با توجه به موقعیت و اندازه دقیق سایر دندان‌ها در نرم‌افزار طراحی می‌شود.
سپس بر اساس روکش طراحی شده و مشخصات استخوان فک بیمار، سایز و جهت کاشت ایمپلنت در استخوان مشخص می‌شود. پس از تعیین تمامی این موارد، یک گاید (راهنما) ایمپلنت با استفاده از پرینترهای سه بعدی مخصوص بیمار ساخته می‌شود. این راهنما پس از مراجعه بیمار به مطب بر روی فک وی قرار گرفته و بر اساس حفره‌های روی گاید، عملیات پانچینگ (سوراخ کردن) بر روی فک بیمار صورت می‌گیرد. خوشبختانه با استفاده از این سیستم‌های سه بعدی، طول و جهت پانچ مورد نیاز کاملا از قبل به وسیله کامپیوتر به طور دقیق محاسبه شده و به این ترتیب امکان خطا در این مرحله به صفر می‌رسد.
تهیه روکش نیز بر اساس تمام طراحی‌های سه بعدی انجام شده و به این صورت پس از قرارگیری بر روی پایه ایمپلنت، به هیچ عنوان سبب ایجاد ناراحتی برای بیمار نخواهد شد.
مزایای انجام ایمپلنت به روش دیجیتال
- در این روش لثه بیمار شکافته نمی‌شود. بنابراین بیمار به هیچ عنوان احساس درد، تورم و خونریزی نخواهد داشت.
- ایمپلنت دیجیتال بر خلاف روش سنتی آن صد در صد دقیق است.
- طول عمر ایمپلنت در روش دیجیتال به دلیل نبود خطای انسانی به حداکثر می‌رسد.
- امکان پس زدن ایمپلنت توسط بیمار به حداقل ممکن خواهد رسید.